ONBEŞİNCİ YAŞIN ŞİİRİ

Yaş, onbeş çocuk…
Sen havai, serseri ruhlu.
Aklı, gökkubbenin en ucunda.
Masum gülüşler…

Sen hep gül çocuk !
Ama gülmeyeceksin hep elbet. Ağlayacaksında.
İsyanda edeceksin. Aslanlar gibi dövüşmeyi de bileceksin.

Evini de bileceksin, aşını da.
Ama evvela, yaşayacaksın.
Yaşayarak öğreneceksin.

Yaş, onbeş çocuk.
Onbeşinde insan, dünyayı değiştirmek ister.
Yirmisinde, büyük adam olmak.
Ama sen daha çocuksun.

Evvela büyü . Uyu da büyü.
Hayaller kur. Onsekizine bas.
Aşık ol !
Sev, sevdalan.
Ama kimse için ölme.
Sen, hep yaşa.
Her yaşını gör dünyanın.

Giderken isyan et. “Ölmedi, öldürdü dünya” de.
Ölmek isteme.
Sen, hep yaşa çocuk.
Büyü, büyük adam ol.
Ama hep, onbeşinde hisset.

Büyürken içindeki çocuğu öldürme.
Bil ki, bu dünya, içindeki çocuğu öldürenler yüzünden böyledir.
Sonra al eline bir saz, tıngırdat.
Bir yandan öv, bir yandan söv feleğe .
Göreceksin her yaşın güzelliğini.
Güzelliklerle kal…
Sen, hep güzel kal çocuk.